Colca koppijn, eh Cañon

Vanmiddag zijn we teruggekomen van Colca Cañon. Zoals Marilot al in haar vorige stuk noemde zijn we met een 2-daagse excursie meegegaan. Heel toeristisch, helemaal niets voor ons. We worden als laatste opgehaald met een busje en de toer begint! We beginnen met een rondje voorstellen. AARRRGGHHH, alsof je op een of andere cursus zit. Daarna worden we gewaarschuwd voor hoogteziekte: we zullen over een pas van 4900 meter gaan. Veel drinken, cocathee bij voorkeur, door de neus ademen en rustig aan doen. Hebben we allemaal keurig gedaan. We klimmen gestaag hoger en hoger. Stel je voor dat je duizelingwekkende afgronden ziet en GEEN vangrail. Overal kruisjes waar mensen zijn verongelukt. Een buschauffeur die niemand voor zich kan zien rijden en op deze weg gewoon passeert. En een landschap dat heel dor is, bruin, roodbruin, zwartbruin. Maar dan opeens stopt het busje. Vicuñas!! Dat zijn lama´s waarvan de wol heel kostbaar is; ze kunnen maar eens in de twee jaar geschoren worden.

Een stukje verder weer stop; Alpaca´s. Ook een lama soort maar waarvan de wol iets minder duur is. Het meest geliefd is de wol van de baby-alpaca.

Dan wordt het landschap anders. We zien de besneeuwde toppen van maar liefst 8 vulkanen en we komen op het hoogste punt. Je ziet hier overal rotsen waar mensen stenen opgelegd hebben. Heel indrukwekkend. Van de hoogte hebben we nog geen last. Lotje is erg verkouden en voelt zich niet lekker, maar het gaat goed. Ze loopt hele stukken om te fotograferen. Overal zie je Andesbewoners die hun waren aanprijzen. De kindjes die je altijd op foto´s ziet als het over Peru gaat, ze zijn er echt. We maken foto´s en geven daarvoor een centje.



Dan gaan we naar beneden, naar Chivay, een dorpje in de Colca vallei waar we eerst de warmwaterbronnen gaan beleven, en zullen blijven overnachten. Die weg naar beneden gaat echter met een razende vaart. Marilot wordt hartstikke ziek; haar oren gaan dicht zitten en haar hoofd staat op barsten. Eenmaal in het dorpje aangekomen worden we geacht om met de hele groep te lunchen. Nog maar eens AARRRGGGGHHHH, dat is ook niets voor ons. Zit je daar aan lange tafels in een vreselijke lokaal. Ik krijg ook hoofdpijn die sluimerend begint maar al snel een bonkend drama wordt. Eindelijk worden we naar ons hotel gebracht waar we een uur tijd krijgen om ons om te kleden en bij te komen voordat we naar de bronnen gaan. Dat hebben we helaas niet meer gehaald. Lottie is gewoon te ziek en ik kan de hoofdpijn alleen nog verdragen als ik heel stil blijf liggen in een donkere kamer. Yeah, JOY!! Later op de avond gaat het iets beter en gaan we in het dorpje iets eten. Daarna voel ik me wat beter, de hoofdpijn sluimert nog maar is draagbaar. Met Marilot lijkt het ook beter te gaan maar ´s nachts om 02.00 uur wordt ze hondsberoerd wakker. Ik geef haar de uit Amerika meegenomen Tylenol Cold, en verhip, dat helpt. We slapen niet echt goed en om 5 uur (!!!!!!!!!) gaat de wekker. We worden om 6 uur opgehaald voor onze rit naar de Colca Cañon waar we de Condors gaan zien. We eten wat en eigenlijk gaat het redelijk. De rit naar Cañon is gelijk aan die van gisteren, alleen, deze weg is niet geasfalteerd en de veren van de bus hebben écht waar hun beste tijd gehad. We hotsen en botsen naar boven met gelukkig veel foto stops en het prachtige landschap maakt veel goed. Overal op deze stops zitten Andesbewoners met hun waren. Het is een hele business. Na 3,5 uur hotsen en botsen en hierdoor minimaal 5 cm in lengte gekrompen komen we aan bij Cruz del Condor. Dit is zo GAAF!! Je ziet die almachtig grote beesten voorbij zweven, soms hoor je dit ook. We hebben er foto´s van, maar je kunt dit gewoon niet in een foto vangen.


We kunnen hier een uur rondlopen voordat we weer terug naar beneden moeten. Een uur om onze normale lengte weer te bereiken die vervolgens weer teniet wordt gedaan door de rit terug naar Chivay waar we, HOERA, alweer met de groep gaan lunchen. Inmiddels beginnen we allebei weer tamelijk in te kakken en moeten we nog de terugreis naar Arequipa aanvaarden. Dat is nog eens vier uur in de bus. Gelukkig over geasfalteerde wegen. We komen heelhuids aan in ons pension en ploffen op bed. En zoals je ziet zijn we inmiddels weer redelijk opgeknapt. Genoeg in ieder geval om weer ons dagboek middels deze blog te vervolgen.

Morgenmiddag vertrekken we naar Puno, naar het Titicacameer, op ruim 3000 meter hoogte. Maar nu niet met een krakkemikkige toeristenbus, maar met ´onze´ eigen luxe Cruz del Sur. En we nemen ons voor om het lamlendig (limburgs voor beroerd) gevoel en hoofdpijn in Arequipa te laten en vanuit deze mooie stad is dit ons laatste verslag.