Mensaje final

Nog 5 uur, 40 minuten en 24 seconden en dan vertrekt onze vlucht naar Atlanta en zijn we EINDELIJK onderweg naar huis. Zelden was een dag zo lang als die van vandaag. Omdat we aan het begin van onze vakantie al een aantal dagen in Lima zijn geweest valt er weinig nieuws te ontdekken en heel eerlijk gezegd zijn we al drie dagen de tijd tot vertrek aan het aftellen. Het was een mooie, fantastische en leuke vakantie maar we willen nu naar huis!!!

Dit is ons laatste berichtje op deze blog. Om het verhaal compleet te maken heb ik nog wat links toegevoegd, die we of al eerder genoemd hebben of de moeite waard zijn om te noemen.

We bedanken iedereen voor de leuke en lieve berichtjes en we vonden het hartstikke leuk dat jullie onze reis vanuit Nederland en Aruba gevolgd hebben.

Dikke kus
Marita en Marilot

Foto´s Machu Picchu

Zoals beloofd de foto´s van Machu Picchu die we in Agua Calientes vanwege de internetverbinding niet online konden zetten.

de zonsondergang door een inka raam

Machu Picchu mama beklimt Hyana Picchu
Machu Picchu vanaf Hyana Picchu
staat me goed zo´n ruine
mama ook natuurlijk
Een inka deur, Ik vind ze super!!
een doorkijk
en weer een inka deur
het manneke dat de hele weg naar beneden is gerend

Valle Sagrada en terug in Cusco

Zaterdagochtend heel vroeg zijn we met de boemel vanuit Aguas Calientes weer teruggegaan naar Ollantaytambo. Oorspronkelijk zouden we pas ´s middags vertrekken maar omdat er in Auguas Calientes alleen maar restaurants en souvenierskramen zijn besloten we om eerder te gaan en Ollantaytambo een beetje te verkennen voordat Victor ons om 18.00 uur zou komen ophalen om ons naar Pisaq te brengen. Ollantaytambo heeft ook een heel Inca ford, natuurlijk weer hoog tegen een berg. Met de laatste wondertabletten voor verkoudheid en keelpijn uit Amerika had ik me tijdens ons bezoek aan Machu Picchu redelijk gevoeld, maar in Ollantaytambo werd ik zieker en zieker. Aanvankelijk ging het nog wel, we zijn de berg opgeklommen maar eenmaal terug op de plaza voelde ik me net een vaatdoek. Het was 14.00 uur en we probeerden Victor te bellen om ons eerder te halen. Helaas kregen we hem niet aan de lijn. Ik heb daar de langste uren van mijn leven op het plein ¨gehangen¨. Gelukkig kwam Vicktor een half uur eerder en waren we rond 19.00 uur in Pisaq. Pisaq is een dorpje in de Valle Sagrada, de heilige Vallei. Dit is een vruchtbare vallei van zo´n 70 km lang. Pisaq staat bekend om zijn grote zondagmarkt en natuurlijk weer een heel Incabolwerk hoog in de bergen. Enfin, we kwamen aan in het hotel en zijn meteen gaan slapen.

het inka bolwerk

en natuurlijk weer een inka deur

de straten in Ollantaytambo zijn nog van Inkaanse planologie en ontwerp

Zondagochtend hebben we de markt verkend. Eigenlijk geen nieuwe dingen gezien. Dezelfde toeristische zaken als overal. Behalve dan een klein stukje markt waar ook etenswaar werd aangeboden. Wat we wel zagen waren veel Andes mensen en vooral kindjes. We hebben er veel foto´s van gemaakt. Omdat ik me nog steeds niet echt goed voelde hebben we veel op het terras gezeten en mensjes gekeken. Al met al geen slechte zondag.

koopwaar: autobanden schoenen

koopwaar: wol in alle kleuren

kindertjes

Samanta; nuestra amiga

hij stal ons hart en kreeg van ons een ijsje

van jongs af aan al op de markt

Vanochtend hebben we ons naar de Inca ruines laten brengen met een taxi en zijn we de 5 km naar beneden gelopen. Een prachtige tocht, met af en toe een adrenaline-boost als we over een smal pad langs diepe afgronden moesten. Weer terug in Pisaq hebben we op het plein nog even gegeten en vervolgens een taxi terug naar Cusco genomen.

de duizelingwekkende afgronden

en een tunnel

voor meer inka deuren :)
zoek Marilowatta (marilot in een melige bui)

Voor de vijf dagen die we wegwaren uit Cusco vonden we het niet nodig onze koffers mee te nemen en gingen we met een minimum aan kleren in onze day-packs op pad. Wat was het heerlijk om nu weer lekker schone kleren aan te kunnen trekken: de bergschoenen uit en lekker weer gewone schoenen aan. Lekker in de spijkerbroek. Enige nadeel is dat Cusco weer veel hoger ligt dan Machu Picchu en de heilige vallei. En dus een veel drogere lucht. Ik merk het meteen aan mijn keel, die doet weer ontzettend pijn én ik heb geen stem. Nu is dat voor Lottie wel zo rustig.

We zijn nu nog drie nachtjes in Cusco en een nacht in Lima. Nu het hele programma afgewerkt is hebben we ook beiden het gevoel dat het goed geweest is. Ben blij om Noud strax weer te zien. Een uurtje later dan we gedacht hadden omdat ie niet naar Brussel kan komen om ons te halen, maar met de taxi aan het station in Maastricht is eigenlijk net zo leuk!!

Machu Picchu

Gisteren zijn we om 13.00 uur vertrokken uit Cusco, op weg naar Ollantaytambo waar we de trein naar Aqua Calientes hebben genomen. Vanuit hier hebben zijn we vandaag met een minibus naar Machu Picchu gebracht:

Om in Ollantaytambo/de heilige vallei te komen moesten we 45 min rijden door de higlands van Cusco. Als je in de steden al jaren terug gaat in de tijd, leven de mensen hier in de middeleeuwen. Het is dat je veel auto´s ziet, overal het coca cola logo en hier en daar een internet café. De mensen hier wonen in hutjes van adobe, een kleisteen, dezelfde kleur als de bergen en akkers in de omgeving. Kinderen hebben vuile gezichtjes en kleren, de vrouwen wassen de kleren in de rivier of in tobes en de mannen uit het dorp werken allemaal samen op het land, handmatig aardappels poten. Men leeft hier van de eigen oogst en heeft nauwelijks geld. Om de zoveel tijd staat er iemand langs de weg die zijn diensten als autowasser aanbiedt. Best zielig om hun beteuterde gezichten te zien als Victor langs scheurt. Dan realiseer je wel hoe verwend wij zijn.

Aangekomen in Ollantaytambo kunnen we vrijwel direct in de trein stappen. Agua Calientes is namelijk niet bereikbaar via een weg. Onderweg wordt duidelijk waarom, het dorpje ligt echt midden tussen de bergen en de spoorweg volgt de bank van de rivier. Het is hier oerwoud en alles is groen en het voelt zelfs vochtig (hoera, na 3 weken droogte zijn we daar wel aan toe). Natuurlijk worden we getrakteerd op een mooi uizicht; bergen, een wild stromende rivier, honderden vogels, stralend blauwe lucht met stapelwolken en hier en daar een inka ruine.

Agua Calientes is een piepklein dorp en je wordt bij de uitgang van het station al gelijk bestookt met tientallen souvenier stands, gelukkig is het hotel dichtbij en kunnen we snel doorlopen :) shoppen doen we later wel. Gelukkig is het hotel netjes, beetje oudbollig maar schoon en comfortabel. Na wat gegeten te hebben snel naar bed want 1. Mama is ziek (sorry!!) en 2. we moeten morgen om half 6 (!!!) in de bus naar Machu Picchu.

Vanochtend, of zeg maar gerust vannacht, door het donker op weg naar de bus. De bergen om ons heen zijn overdag al indrukwekkend maar in het donker zijn deze reuzen nog veel indrukwekkender. Om half 6 komt de stroom minibusjes op gang. Wat is het hier goed geregeld, de mensen die als eerste stonden te wachten worden netjes als eerste in de bus gelaten. De busjes zelf zijn super modern (dus met vering!!) en de buschauffeurs zijn in pak en zien er reliable uit. Wat ons opvalt is dat het helemaal niet koud is en in de bus beslaan de ramen vanwege de vochtigheid en de lichaamswarmte van de mensen, net als op een regenachtige dag in de stadsbus in NL.

Na 30 minuutjes zichzaggende de berg op zijn we er dan eindelijk, Machu Picchu. Nog even een klim maken en vanwege onze verkoudheid hijgend boven komen maar dan...wauw...wat een gewaarwording. Een complete stad verrijst op de top van een berg met aan alle kanten terrassen. Geen foto kan dit vangen, wat we natuurlijk wel hebben geprobeerd getuigen de vele foto´s op onze geheugenkaartjes.

Om pakweg kwart over zes vanochtend stonden we op het hoogste punt van Machu Picchu om de zon over de bergtoppen te zien komen en, ondanks dat de wolken voor de zon dreven, was dat wel heel mooi.

zonsopkomst

Na rustig om ons heen gekeken te hebben, de hartslag weer omlaag hadden gebracht was het op weg naar het volgende avontuur. Het beklimmen van Huayna Picchu, de bergtop die zo´n 400 meter boven Machu Picchu uittorent.Boven op deze top hebben de inka´s ook terrassen en een huis gebouwd, ongelooflijk! Alvorens de berg te beklimmen hebben we ons territorium afgebakend door stiekem een plasje te plegen in de bosjes, we gaan toch zeker niet eerst weer helemaal naar de ingang lopen?? Vervolgens hebben we ruim een uur en een kwartier geklommen over een stijle en gladde inka trap, iedere keer weer uitpuffen. Maar het was het helemaal waard, het uitzicht op Machu Picchu is adembenemend en de ruines zijn ook hier weer erg mooi en intigrerend. Na een klein uurtje zijn we weer aan de klim naar beneden begonnen. Mama was de bikkel want die liep zonder angst naar beneden, terwijl de hoogte en het ontbreken van een railing bij mij toch wel angstige momenten bezorgde. Ik was als de dood om te vallen dus heel voorzichtig, nog net niet op mijn billen, de stijle trappen weer af. We zijn heelhuids aangekomen, onze investering in bergschoenen heeft zijn vruchten afgeworpen.

machu picchu

Terug in Machu Picchu, zijn we totaal gebroken door de klim en het gebrek aan eten, bij de ingang even een broodje gaan eten om weer wat energie op te doen. Daarna zijn we gewapend met een Total Guide to Machu Picchu en een kaart van de ruine, op ons gemak de ruine gaan bekijken. Steeds weer stonden we versteld van de bouwwerken, de hoogte en de werkmethoden van de inka´s. Zo spleten inka´s stenen door gaten te maken in de steen, daar hout in te doen en dit nat te maken zodat het uitzette en uiteindelijk de steen deed barsten. En de heilige rots heeft de vorm van de achterliggende berg, helaas dat we dat niet konden checken want wederom ontnamen de wolken ons het zicht :)


Om 14.00 zijn we met moeie benen en een fles cola in de bus gestapt. Onderweg stonden opeens twee jongetjes in rode gewaden langs de weg en zwaaiden naar ons, ondertussen heel hard ´goodbye´ roepend. De weg naar de ruine is ook op te lopen via trappen die de verschillende bochten verbinden, via deze trappen rende een van de jongetjes steeds naar beneden om naar ons te zwaaien. We zijn hem zeker 6 keer tegen gekomen en iedere keer moest iedereen weer hard lachen. Wat mama en ik al dachten, kwam hij onderaan de berg in de bus om centjes te vragen. Onder applaus en helemaal bezweet zwaaide hij naar ons, ´goodbye´ in alle talen roepend, om vervolgens zijn tasje open te houden voor vrijwillige donaties, haha. Iedereen in de bus vond het een geweldige actie en hij heeft dan ook flink geld opgestreken. Even ter informatie, deze jongeman heeft de hele weg naar beneden gerend op sandalen gemaakt van autobanden. Respect!


We zijn moe, vies en een ervaring rijker. We vinden onszelf bikkels omdat we ondanks onze snotneuzen toch maar mooi een berg hebben beklommen. We gaan een hapje eten en dan ons bedje opzoeken. Mama voelt zich niet heel lekker en we hebben onze treintickets omgezet naar een vroeger trein omdat Agua Calientes niet echt een plek is om een hele dag te hangen. In plaats daarvan gaan we naar Ollantaytambo om wederom de inka overblijfselen te aanschouwen.

Meer foto´s volgen want de internetverbinding is hier niet ´je van het´

Sexy Woman

Een indruk van vandaag:

Sacsayhuaman (men spreekt het hier uit als ´sexy woman´), een Inka Fort

op een inka troon

te laat voor de zelfontspanner...

maar uiteindelijk wel gelukt!!

Koricancha, overblijfselen van een Inka Tempelcomplex waar de conquistadores een klooster overheen gebouwd hebben.

Cusco bij dag

Cusco bij nacht

Ons internetcafé vanavond :)

Van Arequipa via Puno naar Cusco

Zaterdagmiddag zijn we vertrokken uit de Cuidad blanca, de witte stad Arequipa naar Puno aan het Titicacameer, gelegen op een hoogte van 3800 meter. Ondanks Cruz del Sur was het een vervelende en saaie rit van ruim zes uur. Lottie werd steeds zieker. Niet zo gek als je bedenkt dat we bergpassen van ruim 4500 meter passeerden. En met een verkouden hoofd voelt die druk én het zuurstofgebrek niet fijn.

We hadden geen hotel gereserveerd en via de Lonely Planet op goed geluk ¨Joya del Titicaca¨gekozen. Beetje oudbollig, maar schoon. Nadeel: op de 3e etage zónder lift is op deze hoogte een uitdaging. Eenmaal boven gekomen stonden we wel een kwartier te hijgen! Vanwege Lottie´s vervelende verkoudheid besloten we om zondag even een rustdag in te lassen en pas maandag de uitstap naar de Uros eilanden en naar Taquille eiland te maken. Die zondag liepen we op ons gemakje richting de Pier. Onderweg werden we, natuurlijk, weer geadopteerd door een....... hond. Dat was eerder in Thailand ook al het geval. Hij liep voortdurend achter ons aan. We gingen naar de pier om te kijken of we deze uitstap via lokalen konden boeken. Dan ging de hele omzet naar hen in plaats van naar een agency. Op de pier liep een mannetje die ons vertelde dat hij op Taquille woonde en dat hij de kapitein op een boot was. We vroegen hem of hij dan zelf het geld kon innen en dat bevestigde hij. We betaalden een bedrag als voorschot en hij zou ons de volgende dag in ons hotel komen afhalen. Maandagochtend stond een hypermodern bestelbusje voor het hotel met daarin een hostes van een Agency!!!! We voelden ons zó belazerd. Die agencies lezen natuurlijk ook de Lonely Planet (waarin de tip stond om via lokalen te boeken) en spelen daar op deze manier op in. Gelukkig voor het mannetje heb ik hem niet meer gezien!

De trip was heel toeristisch, wéér met een groep, maar wel mooi. De Uros eilanden zijn mooi, alleen de eilanden waar de toeristen op mogen komen zijn helemaal verpest. Zodra de boten aankomen gaat de bevolking een kunstje doen. En proberen natuurlijk hun souveniers aan de man te brengen. Kinderen poseren voor foto´s en vragen daarvoor een centje. Toch ongelofelijk hoe mensen hier kunnen wonen. De eilanden zijn helemaal van riet en gaan ongeveer 15 jaar mee. Ze kunnen verplaatst worden en liggen slechts ¨vast¨ door stenen. Na 15 jaar gaat het riet rotten en bouwen ze in 5 maanden een nieuw eiland.

Daarna vervolgden we de boottocht naar het eiland Taquille. Dat ligt op 3 uur varen van Puno. De hele vaart hebben we buiten gezeten. Fantastisch mooi, we genoten ondanks de gure wind. Het Titicacameer is bijna 200 km lang en 87 km breed. 3/5 deel is van Peru, het andere deel van Bolivia. Op sommige plaatsen is het meer dan 250 meter diep. Het staat bekend als het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Taquille is fantastisch mooi, we bereikten de Plaza via een enorm steil pad. Dat is nog eens trainen, ik dacht dat ik een hartaanval kreeg halverwege! Daar was de halve marathon een makkie bij, en insiders weten nu genoeg!! Eenmaal bijgekomen leek het het alsof we 50 jaar terug in de tijd gingen. Er worden wel toeristen toegelaten, maar de bevolking laat niet toe dat het eiland geëxploiteerd wordt. Geen auto´s, machines en elektriciteit op het eiland. Toen we het eiland verlieten via 500 (!) tredes naar beneden zagen we een schipper 2 gasbussen op zijn rug nemen en de 500 tredes oplopen. Ongelofelijk maar waar.

Weer terug in Puno zijn we vroeg naar bed gegaan omdat we om zes uur vanochtend op moesten om weer voor dag en dauw in een bus te stappen. Nu richting Cusco. Wederom 6 uur, maar nu veel fijner dan de rit naar Puno. Het landschap was geweldig. Veel bergen en mooie valleien gezien. Op een van de hoogste punten een plaspauze waar weer vele handwerkproducten gemaakt van Alpacawol werden aangeboden. Hier stond een schattig klein meisje met een misschien nog wel schattiger baby-alpacaatje. Foto´s voor een centje. Omstreeks 15.00 uur vanmiddag arriveerden we in Cusco en bracht een taxi ons naar hotel Los Niños. Open de link en zie wat voor goed werk Jolanda van den Berg hier verricht. We blijven hier 2 nachten en vertrekken dan naar Machu Picchu. Daarna blijven we nog 2 dagen in de Valle Sagrado, de heilige vallei van de Inca´s om daarna onze laatste dagen nog in Cusco door te brengen. De 24e vliegen we terug naar Lima waar we nog een nacht bij Jean Paul blijven.

website Los Niños

Noud, ik kan me voorstellen dat je gek zou worden om 6 uur in een bus te zitten, maar waarom denk je dat ik zo graag wil dat we sámen een keer in een camper van oost naar west Amerika gaan? Wie zou die camper moeten rijden? Nou?

Maria-Lena, wat leuk dat je ons volgt. Natuurlijk komen we een keer naar Utrecht mét foto´s en bijbehorende verhalen.

OenZ, heb geprobeerd om jullie zondag (19.00 uur jullie tijd) te bellen. Jullie waren er niet. Ik probeer het morgen nog eens.

J & G, neef Pattie, jullie maken ook spectaculaire reizen tegenwoordig. Dankzij jullie oudste zoon en broer en zijn familie zijn jullie aan het globetrotten gegaan. Geniet nog maar even van hun aanwezigheid in NL.

Marcel, via deze weg dan nog, hoewel te laat, van harte proficiat met het bereiken van deze bijzondere leeftijd. Trakteer jezelf in het najaar op een weekje Nueva York!! Ook Marilot feliciteert Marcéhél van harte.

Jeanineke, HOERA, tot 1 september!! En een kus voor de kleine man. De foto´s die je gestuurd hebt waren gewéldig.

Colca koppijn, eh Cañon

Vanmiddag zijn we teruggekomen van Colca Cañon. Zoals Marilot al in haar vorige stuk noemde zijn we met een 2-daagse excursie meegegaan. Heel toeristisch, helemaal niets voor ons. We worden als laatste opgehaald met een busje en de toer begint! We beginnen met een rondje voorstellen. AARRRGGHHH, alsof je op een of andere cursus zit. Daarna worden we gewaarschuwd voor hoogteziekte: we zullen over een pas van 4900 meter gaan. Veel drinken, cocathee bij voorkeur, door de neus ademen en rustig aan doen. Hebben we allemaal keurig gedaan. We klimmen gestaag hoger en hoger. Stel je voor dat je duizelingwekkende afgronden ziet en GEEN vangrail. Overal kruisjes waar mensen zijn verongelukt. Een buschauffeur die niemand voor zich kan zien rijden en op deze weg gewoon passeert. En een landschap dat heel dor is, bruin, roodbruin, zwartbruin. Maar dan opeens stopt het busje. Vicuñas!! Dat zijn lama´s waarvan de wol heel kostbaar is; ze kunnen maar eens in de twee jaar geschoren worden.

Een stukje verder weer stop; Alpaca´s. Ook een lama soort maar waarvan de wol iets minder duur is. Het meest geliefd is de wol van de baby-alpaca.

Dan wordt het landschap anders. We zien de besneeuwde toppen van maar liefst 8 vulkanen en we komen op het hoogste punt. Je ziet hier overal rotsen waar mensen stenen opgelegd hebben. Heel indrukwekkend. Van de hoogte hebben we nog geen last. Lotje is erg verkouden en voelt zich niet lekker, maar het gaat goed. Ze loopt hele stukken om te fotograferen. Overal zie je Andesbewoners die hun waren aanprijzen. De kindjes die je altijd op foto´s ziet als het over Peru gaat, ze zijn er echt. We maken foto´s en geven daarvoor een centje.



Dan gaan we naar beneden, naar Chivay, een dorpje in de Colca vallei waar we eerst de warmwaterbronnen gaan beleven, en zullen blijven overnachten. Die weg naar beneden gaat echter met een razende vaart. Marilot wordt hartstikke ziek; haar oren gaan dicht zitten en haar hoofd staat op barsten. Eenmaal in het dorpje aangekomen worden we geacht om met de hele groep te lunchen. Nog maar eens AARRRGGGGHHHH, dat is ook niets voor ons. Zit je daar aan lange tafels in een vreselijke lokaal. Ik krijg ook hoofdpijn die sluimerend begint maar al snel een bonkend drama wordt. Eindelijk worden we naar ons hotel gebracht waar we een uur tijd krijgen om ons om te kleden en bij te komen voordat we naar de bronnen gaan. Dat hebben we helaas niet meer gehaald. Lottie is gewoon te ziek en ik kan de hoofdpijn alleen nog verdragen als ik heel stil blijf liggen in een donkere kamer. Yeah, JOY!! Later op de avond gaat het iets beter en gaan we in het dorpje iets eten. Daarna voel ik me wat beter, de hoofdpijn sluimert nog maar is draagbaar. Met Marilot lijkt het ook beter te gaan maar ´s nachts om 02.00 uur wordt ze hondsberoerd wakker. Ik geef haar de uit Amerika meegenomen Tylenol Cold, en verhip, dat helpt. We slapen niet echt goed en om 5 uur (!!!!!!!!!) gaat de wekker. We worden om 6 uur opgehaald voor onze rit naar de Colca Cañon waar we de Condors gaan zien. We eten wat en eigenlijk gaat het redelijk. De rit naar Cañon is gelijk aan die van gisteren, alleen, deze weg is niet geasfalteerd en de veren van de bus hebben écht waar hun beste tijd gehad. We hotsen en botsen naar boven met gelukkig veel foto stops en het prachtige landschap maakt veel goed. Overal op deze stops zitten Andesbewoners met hun waren. Het is een hele business. Na 3,5 uur hotsen en botsen en hierdoor minimaal 5 cm in lengte gekrompen komen we aan bij Cruz del Condor. Dit is zo GAAF!! Je ziet die almachtig grote beesten voorbij zweven, soms hoor je dit ook. We hebben er foto´s van, maar je kunt dit gewoon niet in een foto vangen.


We kunnen hier een uur rondlopen voordat we weer terug naar beneden moeten. Een uur om onze normale lengte weer te bereiken die vervolgens weer teniet wordt gedaan door de rit terug naar Chivay waar we, HOERA, alweer met de groep gaan lunchen. Inmiddels beginnen we allebei weer tamelijk in te kakken en moeten we nog de terugreis naar Arequipa aanvaarden. Dat is nog eens vier uur in de bus. Gelukkig over geasfalteerde wegen. We komen heelhuids aan in ons pension en ploffen op bed. En zoals je ziet zijn we inmiddels weer redelijk opgeknapt. Genoeg in ieder geval om weer ons dagboek middels deze blog te vervolgen.

Morgenmiddag vertrekken we naar Puno, naar het Titicacameer, op ruim 3000 meter hoogte. Maar nu niet met een krakkemikkige toeristenbus, maar met ´onze´ eigen luxe Cruz del Sur. En we nemen ons voor om het lamlendig (limburgs voor beroerd) gevoel en hoofdpijn in Arequipa te laten en vanuit deze mooie stad is dit ons laatste verslag.