We hadden geen hotel gereserveerd en via de Lonely Planet op goed geluk ¨Joya del Titicaca¨gekozen. Beetje oudbollig, maar schoon. Nadeel: op de 3e etage zónder lift is op deze hoogte een uitdaging. Eenmaal boven gekomen stonden we wel een kwartier te hijgen! Vanwege Lottie´s vervelende verkoudheid besloten we om zondag even een rustdag in te lassen en pas maandag de uitstap naar de Uros eilanden en naar Taquille eiland te maken. Die zondag liepen we op ons gemakje richting de Pier. Onderweg werden we, natuurlijk, weer geadopteerd door een....... hond. Dat was eerder in Thailand ook al het geval. Hij liep voortdurend achter ons aan. We gingen naar de pier om te kijken of we deze uitstap via lokalen konden boeken. Dan ging de hele omzet naar hen in plaats van naar een agency. Op de pier liep een mannetje die ons vertelde dat hij op Taquille woonde en dat hij de kapitein op een boot was. We vroegen hem of hij dan zelf het geld kon innen en dat bevestigde hij. We betaalden een bedrag als voorschot en hij zou ons de volgende dag in ons hotel komen afhalen. Maandagochtend stond een hypermodern bestelbusje voor het hotel met daarin een hostes van een Agency!!!! We voelden ons zó belazerd. Die agencies lezen natuurlijk ook de Lonely Planet (waarin de tip stond om via lokalen te boeken) en spelen daar op deze manier op in. Gelukkig voor het mannetje heb ik hem niet meer gezien!
De trip was heel toeristisch, wéér met een groep, maar wel mooi. De Uros eilanden zijn mooi, alleen de eilanden waar de toeristen op mogen komen zijn helemaal verpest. Zodra de boten aankomen gaat de bevolking een kunstje doen. En proberen natuurlijk hun souveniers aan de man te brengen. Kinderen poseren voor foto´s en vragen daarvoor een centje. Toch ongelofelijk hoe mensen hier kunnen wonen. De eilanden zijn helemaal van riet en gaan ongeveer 15 jaar mee. Ze kunnen verplaatst worden en liggen slechts ¨vast¨ door stenen. Na 15 jaar gaat het riet rotten en bouwen ze in 5 maanden een nieuw eiland.
Daarna vervolgden we de boottocht naar het eiland Taquille. Dat ligt op 3 uur varen van Puno. De hele vaart hebben we buiten gezeten. Fantastisch mooi, we genoten ondanks de gure wind. Het Titicacameer is bijna 200 km lang en 87 km breed. 3/5 deel is van Peru, het andere deel van Bolivia. Op sommige plaatsen is het meer dan 250 meter diep. Het staat bekend als het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Taquille is fantastisch mooi, we bereikten de Plaza via een enorm steil pad. Dat is nog eens trainen, ik dacht dat ik een hartaanval kreeg halverwege! Daar was de halve marathon een makkie bij, en insiders weten nu genoeg!! Eenmaal bijgekomen leek het het alsof we 50 jaar terug in de tijd gingen. Er worden wel toeristen toegelaten, maar de bevolking laat niet toe dat het eiland geëxploiteerd wordt. Geen auto´s, machines en elektriciteit op het eiland. Toen we het eiland verlieten via 500 (!) tredes naar beneden zagen we een schipper 2 gasbussen op zijn rug nemen en de 500 tredes oplopen. Ongelofelijk maar waar.
Weer terug in Puno zijn we vroeg naar bed gegaan omdat we om zes uur vanochtend op moesten om weer voor dag en dauw in een bus te stappen. Nu richting Cusco. Wederom 6 uur, maar nu veel fijner dan de rit naar Puno. Het landschap was geweldig. Veel bergen en mooie valleien gezien. Op een van de hoogste punten een plaspauze waar weer vele handwerkproducten gemaakt van Alpacawol werden aangeboden. Hier stond een schattig klein meisje met een misschien nog wel schattiger baby-alpacaatje. Foto´s voor een centje. Omstreeks 15.00 uur vanmiddag arriveerden we in Cusco en bracht een taxi ons naar hotel Los Niños. Open de link en zie wat voor goed werk Jolanda van den Berg hier verricht. We blijven hier 2 nachten en vertrekken dan naar Machu Picchu. Daarna blijven we nog 2 dagen in de Valle Sagrado, de heilige vallei van de Inca´s om daarna onze laatste dagen nog in Cusco door te brengen. De 24e vliegen we terug naar Lima waar we nog een nacht bij Jean Paul blijven.
Noud, ik kan me voorstellen dat je gek zou worden om 6 uur in een bus te zitten, maar waarom denk je dat ik zo graag wil dat we sámen een keer in een camper van oost naar west Amerika gaan? Wie zou die camper moeten rijden? Nou?
Maria-Lena, wat leuk dat je ons volgt. Natuurlijk komen we een keer naar Utrecht mét foto´s en bijbehorende verhalen.
OenZ, heb geprobeerd om jullie zondag (19.00 uur jullie tijd) te bellen. Jullie waren er niet. Ik probeer het morgen nog eens.
J & G, neef Pattie, jullie maken ook spectaculaire reizen tegenwoordig. Dankzij jullie oudste zoon en broer en zijn familie zijn jullie aan het globetrotten gegaan. Geniet nog maar even van hun aanwezigheid in NL.
Marcel, via deze weg dan nog, hoewel te laat, van harte proficiat met het bereiken van deze bijzondere leeftijd. Trakteer jezelf in het najaar op een weekje Nueva York!! Ook Marilot feliciteert Marcéhél van harte.
Jeanineke, HOERA, tot 1 september!! En een kus voor de kleine man. De foto´s die je gestuurd hebt waren gewéldig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten